Her ne kadar ölüme karşı rasyonel bir
yaklaşım tarzı varmış gibi görünse de, bu kitabı güçlü ve çekici kılan şey duygusallığı ve içtenliğidir. Jean-Paul Sartre, de Beauvoir’ın bu eserini, bugüne kadar yazdığı en güçlü metin olarak değerlenmiş, tüm yüreğimle ona katılıyorum.
Simone de Beauvoir, ölmekte olan annesiyle ilgili öykünün adını bir hemşirenin sözleri ile seçti.
"Emin olun pek zahmetsiz, pek sessiz bir ölüm oldu bu."
Françoise de Beauvoir’ın, çok geç fark edilmiş ve ondan gizli tutulan kanser hastalığının son birkaç haftasını anlatıyor.
Şiddetli ağrılarına rağmen, kendisini yemek yemeye ve büyük bir çabayla zor tedavilere katlanmaya zorluyor. Simone de Beauvoir, annesinin ergen bir kız, kadın ve eş olarak portrelerini karşılaştırıyor. Katı bir Katolik yetiştirme biçimiyle şekillenen, yasaklar ve geleneklerle kısıtlanan, kendi istek ve ihtiyaçlarına karşı hayatıyla savaşan bir kadının resmini çiziyor. Annesi, hayatta kalmaya yönelik güçlü iradesinde, örneğin bir rahip görmeyi reddeder. Bu, yaşamayı aynı ölçüde seven, anne ve kızı birleştiren ender noktalardan bir tanesidir sadece. Kitabın üslubu, aynı zamanda, yazar ile annesi arasında olan ilişkiyi de yansıtıyor, tabu olan yaşlılık ve ölüme ilişkin değişiklikleri de belgeliyor. Başlangıçta olanlara karşı neredeyse "duygusuz" bir ses tonu hakimken, giderek tutkulu bir dil yerini alıyor. Her zaman annesine karşı mesafeli olan de Beauvoir, gitgide ona yaklaşıyor, hatta büyük bir sevgi ve şefkat hissediyor.
Sevdiğiniz birinin ölümünü idrak etmek kolay değildir, ama güzel anılar hep kalıcıdır.
Sevdiklerinizle güzel anılar biriktirin.
