Sevgili Arsız Ölüm okuyanlarının yarısının sevdiği, yarısının sevmediği bir kitap zaten. Tabi ki standart bir okur olarak çokça eleştirmek haddim değil ama sevmedim ben.
.
Eser büyülü gerçeklik akımı etkisinde yazılmış; Latife Tekin’in çok küçük yaşlarda yazdığı ilk kitabı. Akımdan da anlaşılacağı gibi büyü , efsane gibi kavramlar gerçeklikle harmanlanıp anlatıyor. Ama yani kitap bitti ben de bittim. Süründü de süründü. Kısa kısa , fiillerden ibaret cümleler , koşarak yazılmış gibi bir anlatım yordu da yordu. Büyü ve çoğu durumda büyünün çözüm olduğu olaylar da bana her seferinde “Yok Artık” dedirtti ve ben bu hissi hiç sevmedim.
Konusuna gelince , oldukça standart, eğitimsiz bir ailenin köyden kente göçüşü ve uyum sağlama çabası anlatılıyor ama kitabın son sayfasına kadar bir gelişme olacak diye beklemekten yoruldum açıkçası ben.
Ama her şeye rağmen Dirmit’in yeri başka. O üzüldü ben üzüldüm. Keşke Dirmit ve Dirmit gibiler için birşeyler yapabilseydim. Yazarın eğitimsiz insanın yapabileceklerini fantastik öğelerle anlatış biçimi her türlü eleştiriye rağmen mükemmel. Sadece sanırım benim tarzım değildi.
Sonuç Latife Tekin’le ilk kez tanıştım , bir daha karşılaşır mıyım açıkçası emin değilim.
