/Sevgiydi, inandık.
İnsan, varlık nedenini yok sayamazdı. Telefondaki apansız bir sesti sevgi, soluktu.
Dokunmaktı biraz. Yollar yürümekti. Bilinmedik zamanlarda yanyana oturup gülümsemeyi. Pencere önlerinde ufka dalıp boşluklarda yitip gitmekti.
Uzaklarda, çok uzaklarda yol bilmez kuşların kırık kanatlarına bağlı pusulalarda yazanı beklemekti sevgi. Özlemekti./