Kitabın "Şefaat" ile alakalı kısmı ağır problemli itikatlar barındırmakta.
Sarmış, asli kafirler ile alakalı vahyolunmuş ayetlere sırtını yaslayarak hem ahiretteki şefaati inkar ediyor, hem de müslümanların hiçbir şekilde cehenneme girmemesi gerektiğini söylüyor.
"Biz" ise müslümanların, cehenneme gideceklerse şayet ebedi bir azapla azaplanmayacağına itikat ediyoruz. Allah (subhanehu ve teala) müslümanlardan olan günah sahiplerini dilerse bağışlar, dilerse adaletiyle hükmedip azap eder, sonra ise cennetine koyar.
Bununla birlikte şefaat de haktır; ve bu tamamen Allah (subhanehu ve teala)'nın elindedir. Şefaat, ölüden ya da diriden, hiç kimseden talep edilemez ve bu dinden çıkartan büyük şirktir. Şefaat doğrudan (ve yalnızca) Allahu teala'dan istenir, mahlukattan istenilmez.
Sarmış ise kitabında, toplumumuzda da yaygın olan sapıklıkları inkar edeceğim derken, maalesef aşırıya gidip hakkı da inkar etmiştir.
Rabbim sapıklığın her türlüsünden korusun.
Allahumme amin.
