Sezai Karakoç`a göre, sanatçı, yaratılanı değil, yaratışı taklit etmeye çalışmalıdır. Çünkü, eser yaratılanın, yani, nesne, durum, olgu ve olayların taklidi oldukça, değerden düşer; yaratışın her an yeni kalışındaki ve orijinal oluşundaki sırrı dile getirdiği müddetçe de yoğunlaşır. Bunun için sanatçı, realiteyi ezer, büzer, yontar; ona eklemeler yapar ya da ondan çıkarmalarda bulunur ve nev`i şahsına münhasır biçimler doğurmak için onu içten bir değişime uğratır. Yani, sanatçı tabiata yeni bir maya koyar; onun yönünü değiştirmeyi amaçlar; âdetâ ona fizik etkiden çok kimyasal bir etkide bulunur. Sanatçı, tabiatı, ta ruhundan yakalar, onu boğazından büyülü makasıyla keser ve yeni bir terkip için kesilmiş parçaları, hem enlemesine ve boylamasına, hem de derinlemesine tükürüğüyle yapıştırır. Sanatçının tabiat ve realiteyle bu haşruneşrinden eser doğar. Sanat kapısından içeri ayak basan her realite, ayrı ve yeni bir dünyanın parçası olur. Çünkü eşyanın tabiatta gördüğü işle sanatçının ona gördürdüğü iş arasında bir mâhiyet farkı vardır. Sanatçının epistemolojik gayesi, görünenin arkasındaki görünmeyene ulaşmak, pratikteki gayesi ise, dünyayı ve hayatı güzelleştirmektir.
