Adeta birbirinin içinden geçerek yazılan üç oyun, Ferderico Garcia Lorca’nın Kanlı Düğün’ü, Tennessee Williams’ın Arınış’ı, Murathan Mungan’nın Taziye’si, yarım asırlık bir zaman diliminde, farklı kültürlere ait, zamanları, mesafeleri, coğrafyaları farklı üç ayrı yazar tarafından üretilmiş olsa da, insanlığın kolektif bilinçaltındaki değişmeyen ilk örnekleri/arketipleri tıpkı bir rüya ortaklığı içinde yansıtırlar… Bu oyunlarda simgeler, imgeler, dinsel ve mitik motifler topluluğun üzerinde uzlaştığı tüm ortak ön kabüller; töreler, gelenekler, törenler hem kendi yerelliklerini hem de insanlığın en uzak geçmişine ilişkin deneyimlerin asal, tipik biçimlerinden izler taşır… Oyunlarda şiddet, merkez arketiptir ve şiddetin çoğul yansımaları, “arzuya”, “hazza” koyulan yasakla öznenin bastırılış ve parçalanış öyküsünü bir ağıt ritüeline dönüştürür.
