Cenâb-ı Hakk'ın kuluna olan sevgisinin en ileri derecesi, kulun kalbindeki nefsânî örtüleri kaldırarak onun Kendisini görüyormuş gibi bilmesine ve ilahi tecellileri fark etmesine fırsat vermesidir.
İşte o zaman kul, şu hadîs-i şerîfte buyurulan mertebeye erer:
"Kulumu sevince de Ben (âdetâ) onun işiten kulağı, gören gözü, konuşan dili olurum.
Sayfa 446