Resûl-i Ekrem Efendimiz şöyle buyurmuştu: “Herhangi birinizin tövbe etmesinden dolayı Allah Teâlâ’nın duyduğu hoşnutluk, ıssız çölde giderken üzerindeki yiyecek ve içeceğiyle birlikte devesini elinden kaçıran, arayıp taramaları sonuç vermeyince, deveyi bulma ümidini büsbütün kaybederek bir ağacın gölgesine uzanıp yatan, derken yanına devesinin geldiğini görünce onun yularına yapışan ve aşırı sevincinden dolayı ne söylediğini bilmeyerek: Allahım! Sen benim kulumsun ben de senin rabbinim diyen kimsenin sevincinden çok daha fazladır.”
Müslim, Tevbe 7, nr. 2747.