Rüzgarım söndü. Dindi ateşim. Ah bebeğim ben hala deliyim... Sen yokken ne gece ne de gündüz, ne ay var ne tek bir yıldız. Her yer karanlık ve ıssız. Göremiyorum..."
Gözlerimiz en büyük düşmanımızdı belki de. Başkalarına baktıkça kendimizde olmayan şeyleri görüyorduk. Oysa bazen tek ihtiyacımız olan şey sadece ve sadece kendimizi görmekti. Tek ihtiyacımız sadece ve sadece kendi hayatımızı izlemekti. Zaten başkalarını izlememizin sebebi de buydu...
Evet..." dedi, "Koşmak istiyorsan arkandan gelen hiç kimseyi görmeyeceksin. Sen III koşmak istiyorsan bırak arkandakiler de koşsun. Bu dediğimi hiç unutma, tamam mı? Arkandakiler yorgun diye sen de koşmayı bırakamazsın..."
Benim de onların kayıp oldukları aylarda neler yaşadığından haberim yoktu. Aslında belki de aynı durumdaydık... Acının içinden geliyorduk ama birbirimize gösteremiyorduk