Geceleyin bu sancıyla uyanırken
İnsan diyorum kendime
Kalelerin ve kirli çağların yaratıcısı
Suyun ve toprağın ve ateşin yaratıcısı
İnsan diyorum kendime.
Geceleyin bu sancıyla uyanırken
Bir çocuk pencereden ağlayarak bakıyor
Görüyorum, bir çiçek kendiliğinden soluyor
Ne keder, unutuyorum söyleyeceğim her şeyi
Toprağa, ateşe ve çocuğa bakarken
Ey çağ diyorum, suçlu musun sen.