Bütün milletlerin kahramanları incelense, tebaasına ve bilhassa askerine karşı bu anlayışla muamele eden hükümdarların birer cihangir oldukları görülecektir. Üstelik, onlar birer sultan olarak da sözün sultanını söylemişlerdi. Şiirlerinde kendilerine güzel isimler seçmişler, içlerindeki emelleri, idealleri, belki umutlarını yansıtacak kelimelerden sözlerine elbiseler biçmişlerdi. Geniş bir yorum ile kulaklarımıza tarihten bol çağrışımlar getiren bu mahlaslar, mesela Avni (yardımla ilgili, yardım eden) , Adli (adaletle ilgili, adaleti uygulayan, adil) , Muhibbi (sevgiliye ait, sevgi dolu) , Adni (cennetle ilgili cennetlik) , Bahti (baht üzerine, bahtı açık) , ikbali (talihle ilgili, iyi talihli) vs. biraz da onların iç dünyalarındaki fırtınaları yansıtıyordu. Çünki onlar birer hükümdar olmadan önce gönül sahibi birer insan idiler. Herkes için meşru olan aşk onlar için ayıp mıydı, herkesin dile getirdiği duygular onları ağzından çıkınca ayıp mı olurdu, hep farklı bakış açılarına vabeste konular. Ne ki onlar da ete kemiğe bürünmüş birer insandılar ve onlar da sevdiler, ağladılar, sevindiler, kavuştular, umut ettiler ve acı çektiler. Bizler onlara, sırça saraylarında yaşayan yarı tanrı mitolojik kahramanlar olarak bakmadığımız müddetçe kendimize yakın hissedebilir, mısralarında ve beyitlerinde karşılaştığımız insanın hüznünü de neşesini de anlayabiliriz. Bu kitap biraz da atalarımızla aramızdaki yapay mesafeleri ortadan kaldırmak için hazırlanmıştır.
