Aslında anlatmak istediği tam da olması gerekendi.
Düşünün ki bir kanser hastası, nasıl kendi iyileşeceğine inanmadığı zaman hiçbir tedavi fayda etmiyorsa bu hayatta da yalnızca inananların, gerçekten isteyenlerin iyileştiğini görüyoruz.
Otobüse ya da herhangi bir toplu taşıma aracına bindiğiniz zaman, yaşlılara yer verin. Ancak bunu ona iyilik olsun diye değil, empati yapıp o kişide geleceğinizi görerek ve bir gün kendinizin de o yaşlara geleceğinizi bilerek yapın.
Millî bir sporcu olmak istiyorsunuz diyelim. Ülkemizin nüfusuna ve milli sporcu sayımıza baktığımızda millî sporcu sayımız yok denecek kadar az. Pekâlâ millî sporcu olmayı başarabilen insan sayısı çok az olduğu için vaz mı geçmeli? Mücadele etmeyi bırakmalı mı? Ben bir gün o azınlığın bir parçası olacağımdan eminim. Aynı zamanda yeterince istemeden, gerçekten arzulamadan ve uğruna sayısız ter dökmeden başaramayacağımın farkındayım.
Tüm dünya Ukrayna-Rusya savaşı hakkında konuşuyor, tartışıyor; bu tartışmalar sürerken masum çocuklar, hayvanlar ölüyor. Sonuca baktığımızda kazanan silah üretip satanlardan başkası değil.
Ben herkesin bulaşıcı bir hastalığa yakalanmasını istiyorum: Gülümsemek. Çünkü gülümsemek bulaşıcıdır :)
