Yazacaklarım üzerine, ne yazsam şu an hissettiklerimi güzelce açıklamış olurum diye defalarca düşündüm. Bulamadım. O kadar çok etkilendiğim güzel bir kitaptı işte. Haruki Murakami ile iyi ki yolum kesişti. Anlatımını, kitaplarındaki karakterlerin hissettiklerini aktarabilmesini ve yazdıklarında kendimi bulmayı seviyorum.
Sınırın Güneyinde Güneşin Batısında muazzamdı. Kitabın en başından beri Hacime ile Şimamoto'nun bir şekilde yollarının tekrar bir araya geleceğini düşünüyordum. Ama bu kadar kafa karışıklığı yaşayacağımı düşünmemiştim. Şimamoto hakkında merak ettiğim o kadar çok şey var ki. Sadece o değil Izumi içinde böyle hissediyorum. Hacime'nin yıllarca içinde bir boşluk ya da yük gibi taşıması, kendinin kötü biri olduğunu bilirken bile ya da insanları incittiğini bilirken yine de yaşadıklarını tekrar yine yaşardım demesi genel olarak Hacime beni çok içlendirdi. Sürekli başka biri olmaya çalışıyormuş gibi hissetmeyi, işleri yoluna koymaya çabalarken batırmayı çok iyi biliyorum. Bu yüzden çok içlendim galiba. Enfes bi kitaptı. Su gibi aktı. Tekrar dönüp mutlaka bakacağım.
