Hayat başka türlü değil de böyle olduğu için, ağır bir rüyadaymış gibi mevcudiyetimizin ihtimalleri arasında gidip geliyor ve ağlıyoruz. Neden ağladığımızı bilmiyoruz. Nedenini bilmeden ağlıyoruz.
Hayatımız boyunca kaç kez "yapmayalım" larımız yerine gizliden gizliye "aslında yapmam gerekir"lere bıraktı ve gerçek anlamda suçlu olmamıza rağmen, pişman olmamız, ceza çekmemiz gerekirken, sadece utanç duymakla yetindik?