Yaz ötmüş, yay keçmişdi. Payız mehi onsuz da əzabları bitib-tükənmək bilməyən əsirlərin bədəninə toxunub, tənhalıqlarını bir daha yadlarına salmaqda idi. Bu meh əsirlərin bədənini elektrik cərəyanı kimi hər dəfə saranda, onlar qarşıdan qurtarmaq bilməyən uzun, soyuq və məşəqqətli qışın gəldiyini xatırlayır, təbiətin bütün fəsillərinin ən azı iki adamlıq olduğunu düşünürdülər. Bu yer üzündə tənhalara yer yox idi...