Sizin Yaşamınızın Kıyısından
KolektifSizin Yaşamınızın Kıyısından Quotes
You can find Sizin Yaşamınızın Kıyısından quotes, Sizin Yaşamınızın Kıyısından book quotes, the most impressive sentences and paragraphs on 1000Kitap.
Fazlalıkların kölesidir insanoğlu. Elindekilerle yetinmeyip, başkalarına ait duygulara göz diker. Sonrası bildiğiniz gibi. Perdenin kapandığı yer
Sayfa 65Kitabı okudu
Olur olmaz her parçayı aldım bana uygun olur mu diye düşünmeden. Hepsini birleştirdim yanlış olan parçalarla bir yapboz yapar gibi. Sonunda bana hiç benzemeyen bir ben yarattım.
Arkanızdan ağlanmayacak kadar, cüzdanımda vesikalığına yer bulamayacağım kadar, yakamda karanfil kurutamayacak; yası tutulmayacak kadar belli belirsiz varken yok ettiklerim.
Kan Beyazı
Babaannem söylerdi, insanlar isimlerinin anlamıyla yaşarmış, her anneyle baba çocukları doğmadan onlar hakkında pek çok şeyi bilirmiş… Bu yüzden de bir çocuğa annesi ve babası isim vermeliymiş.”
Sayfa 188
Kan Beyazı
Ölümcül hastaların hissettikleri ile onların yakınlarının ve hasta bakıcılarının hissettikleri çoğu kez ince bir çizgide birleşip oyunlaşıyor; bizler ölmeyecekmişiz gibi davranıyoruz, onlar da inanmış gibi davranıyor.”
Sayfa 185 - Pelin Erdoğan
Güzel bir melodinin ortasında yanlışlıkla basılan zamansız nota gibi girdim hayatına.
Senin için yaşamak demek, gizlenmekmiş artık. Haritaların unuttuğu şehirlerin sessizliğinde nefes almakmış. Kaçmak zifiri gölgelere sığınmakmış. Geride kalanları özlemek, yaşamak ve hiçbir yere ait olmamakmış. Sabırla, sessiz kalan sözcüklerin arkasına sığınmakmış. Hiç kimsenin izlemeyeceği filmlerde oynamak demekmiş. Ve gittiğin yerlere... Yaşamak çoğu zaman dünyanın öbür ucundaki ışığı görmekmiş belki de. Çoğu zaman kalandan çok gidenin sonrası merak edilir. Tıpkı senin gibi... Bizim gibi... Sen ve ben gibi...
Bebeğime
“Dalından koparılan bir çiçeği suya koyup büyümesini beklemek… Sana kendimi ancak böyle tanımlayabilirim. Kaybettiğim her şeyin hikayesi çok sevdiğimi zannederken başladı. Nasıl sevilir inan bilemiyorum. Bir çiçek nasıl sevilir? Bir insan nasıl sevilir?
Seni seviyorum diyen herkesin bir veda şarkısı çalınıyor kulaklarımda… Seninle arınıyorum şimdi. Tüm kırılganlıklarımla benim işte bu. Bana benzeme küçüğüm, anlıyorsun değil mi? Ben şimdi bir parça karanlığım.
Kimsenin dallarına tutunma sakın. Kendi ağacın ol. Bakma bana sen, içimde müthiş nehri akıyor yalnızlığın..”
Sayfa 107
Zamanın Koynundaki Mahkûm
Biliyor musun, şu an kendimi kör bir ışık gibi hissediyorum. Var gücümle her yeri aydınlatıyorum lakin kendime gücüm yetmiyor.”
Senin kıyıların da buydu… Yalnızlık!
Sayfa 35
Madama Rozali’ye!
Sen de anlamışsın artık bir yere ait olamayacağını, susmayı, kaçmayı tercih etmişsin. Senin için yaşamak demek, gizlenmekmiş artık. Haritaların unuttuğu şehirlerin sessizliğinde nefes almakmış. Kaçmak, zifiri gölgelere sığınmakmış. Geride kalanları özlemek, yaşamak ve hiçbir yere ait olamamakmış. Sabırla, sessiz kalan sözcüklerin arkasına sığınmakmış.
Sayfa 34
Uğurlamak... Ölü uğurlar gibi uğurlamak yaşayanı, aldığı nefesi almadığından farksız. Ziyana çiçek açtıranların başkalarına güz ısmarlamasından farksız sevgisizlik.
Zamanın Koynundaki Mahkûm
Geçenlerde yürümek için sokağa çıktığımda önümden geçen bir sürü boş bedene rastladım. Neden boş olduğunu mu merak ediyorsun? Çünkü hepsinin zihni devlet tarafından devre dışı bırakılmıştı. Evet, aralarından geçerken çok zorlandım. Sonunda ben de onlardan biri oldum.
Aralarından geçerken virüsün bedenimi ele geçirdiğini zannetmiştim. Acınasıydı. Büyük umutlarla başladığım romanın ilk sayfasını zorla okuyarak bir çırpıda kapatma ritüeli gibi acınasıydı. Alışmıştım.
Sayfa 58
Zamanın Koynundaki Mahkûm
Yerde anne karnına dönmek isteyen cüsseli anımsıyorum. Buruşup tekrar o boşluğa geri dönmek isteyişimi hatırlıyorum. Alışıyorum. Kapı açılıyor, içeriye dolan gölgeler üzerime kapanıyor ve yok oluyorum. Her şey silikleşiyor, birbirine giriyor, çamurlu botlar kıyafetime değiyor. Canım yanmıyor, sadece ölmeyi bekliyorum. Ölmüyorum. Tanrı’dan vazgeçiyorum. Hayat devam ediyor, ben geride kalıyorum.
Sayfa 58