Üzgün değilim, kırgın da… Sadece yorgunum. Omuzlarımdaki yük, üzerimdeki pişmanlık öylesine yordu ki beni, bitmeyecek mahşerde bile. İhanetin bedeli en ağır vicdan azabı ile ödeniyormuş demek…
Farklı olduğumun farkındayım ancak kim tutulabilir bunun sorumlusu? Gözlerimi kapatıyorum ve bir kurşun sesi kadar keskin ve hızlıca hayatım gözlerimin önünden geçiyor. İşte yine kapattım ve yine titriyorum asla çıkamayacağım soğuk cehennemin içinde, günahlarımla baş başa… Şu hayatta pişmanlıklarınla içinin yanmasından daha kötü bir şey varsa; vicdan azabın ile soğuk cehenneminde titreyerek ölmeyi beklemektir.
Sıkı giyinin, soğuk cehennemime hoş geldiniz…
