" Öyle, şu yeryüzünde avare kimseleriz. Yollar çöller aşar, kâh sürünür kâh yürür ve çiğner geçeriz birbirimizi. Daniel gibi, o da çiğnedi ve çiğnendi."
Ölümü gözlerinde büyütenler zenginler ve güçlülerdir en çok. Yoksulların itirazı yoktur ölüme, hatta bazen kendileri çağırırlar: Gelsin ölüm, neredesin son bölüm!
" Öyle, şu yeryüzünde avare kimseleriz. Yollar çöller aşar, kâh sürünür kâh yürür ve çiğner geçeriz birbirimizi. Daniel gibi, o da çiğnedi ve çiğnendi."
Düşünceler, Bay Fleming 'i daha ötelere götürdü;geceleri yatağa girdiğinde hep öyle oluyordu zaten,daha da azdılar; tehlikeli edepsiz ,dayanılmaz oldular. Bay Fleming sağa sola döndü saatlerce, nihayet uyudu .
Biliyor, anlıyormuş kendini: Çöktüm, mahvoldum; çok bitkinim, çok!.. Ama ölümünün yalan olduğundan hiç mi hiç söz etmiyor, gülümsüyor: "Ölmek benim karakterime yakışmaz!" diyormuş.