William Trevor’un ölümünün ardından yayımlanan Son Öyküler yazarın daha önce gün yüzüne çıkmamış öykülerinden oluşuyor.
Bu öykülerde yarım yaşanmış hayatların pişmanlığı, tekdüze bir varoluşun yılgınlığı, içkin bir yalnızlığın getirdiği derin hüzün anlatılıyor: Bir piyano öğretmeni, öğrencisinin ufak tefek hırsızlıklarına çocuğun müzik yeteneği hatırına göz yumar. Bir seks işcisi hafıza kaybı olan bir tablo restoratörünün birikimlerini çalar. Engelli kuzeniyle birlikte yaşayan bir kadın, emekli maaşını almaya devam edebilmek için adamın ölümünü gizler. Bir öğretmen ile öğrencisi arasındaki yarım kalmış bağ, kızın yetişkinliğinde ilişkiye dönüşür.
Yalnızlığın ölümle bile sonlanmadığını hissettiren bu öykülerde, mutluluk hep kısa sürüyor çünkü kahramanların geçmişten taşıdığı hasarlar bir türlü tamir edilemiyor. Yine de insanlar bütün yılgınlıklarına karşın sonunda bir şekilde hayata tutunmayı başarıyor.
William Trevor “İrlandalı Bir Çehov” değildi, “İrlanda’nın Çehov’u” da değildi. O İrlandalı William Trevor’dur ve hep de öyle kalacak.
— Julian Barnes
William Trevor
