SEN YOKSUN Kİ..
Gün çingeneler gibi göçebeydi ufukta,
Çimenler üzerinde yuvarlandığımız gün,
Akarsulardı gittikçe kararan boşlukta;
Sularda yüzünden yayılan tatlı bir hüzün.
Göğe sessizce yükselen ay on dördündeydi;
Gece akasya dalında asılı gölgeydi,
Bahtiyar başlarımız aynı penceredeydi!
Hala o penceredeyim, lâkin sular ölgün;
Sen yoksun ki, vefasız, sularda ay görünsün...
Cahit Sıtkı Tarancı
Eylül 1938.
