…Tabiatını nasıl kıskanıyorum! İçinden ümit hiç eksik olmuyor; halbuki, kafamda bir kapı aralanacak olsa, oradan, ilk kaçan ümittir. Ümitlerimi hangi ipliklere tutturabileceğimi görmüyorum değil, ama, bana o kadar zayıf, o kadar ince görünüyorlar ki, bir türlü onlara güvenemiyorum. Bir söğüt yaprağına tutunmaktansa, suyun akışına kendimi bırakmayı tercih ederim.
Sayfa 101