Toplumun yeniden üretimi ne denli sosyal karşısında özerkleşmiş çerçeveler aracılıgıyla gerçekleşirse, bu üretimin temelindeki ortak çabayı harcayan kollektivitenin mümkün hayatından çalınmışlık payına denk düşen ölü-sosyal'in topyekün toplumsal gerçeklik içindeki yogunluğu da o derecede artacaktır: toplumsal gerçekliğin üretilen bir gerçeklik, yani münferit işlerden oluşan bir gerçeklik olduğunu ve buradaki işlerin global toplamının ise kendisini üretenlerin hayatından başka bir şey olmadığını, yani sonuçta buradaki global üretim sürecinin, kendisini gerçekleştirenlerin hayatlarının yeniden üretiminden başka bir şey olmadığını dikkate alırsak, bu üretim sürecinin gerçekleşecek münferit işlerin/eserlerin kendi iç-gerekleri ve sadece bu gerekler temelinde biçimlenir olmaktan çıkmışlığı ölçüsünde, bu üretimi gerçekleştirenlerin kendi hayatlarını kendi dışlarından belirlenmiş bir biçimde yaşayacakları açık; tabii bu arada hayan biçimlendirmenin de hayatı üretme sürecine içkin bir fonksiyon olmaktan çıkıp, hayatı üretenler karşısında aşkınlığa sahip başlıbaşına ayrı ve özel bir iş niteliği kazanması kaçınılmazdır ki, bu da insanların kendi hayatlarına dogrudan dogruya onu yeniden üretirken degil de, siyasal olan aracılığıyla, ancak ve ancak siyasal olan üzerindeki hakimiyetleri ölçüsünde sahip çıkabilecekleri anlamına gelir.

Sosyalizm ve Özyönetim Kadir Cangızbay

selim koç

@grabowski·

14 April 2019 13:58

İnsanı, karşısında arızi olmadığı, ancak kendisi karşısında da arızi olmayan bir çerçeveye kavuşturmanın tek bir formülü vardır: ontolojik olarak sadece insan için mümkün olmasının yanı sıra, insanın da, beşeri varlığı itibariyle, ancak kendisiyle mümkün olabildiği tek şeyi, yani emek'i, aynı zamanda bütün insanlar için ve beşeri gerçekliğin bütün an ve noktalarında geçerli olmak üzere nihai anlamlandırma ve değerlendirme ölçütü haline getirmek ki -daha yukarıda da söylemiştik- sosyalizm de bundan başka bir şey değildir.

Sosyalizm ve Özyönetim Kadir Cangızbay