“Yazdığın kitapların içinde bana benzeyen biri var mıydı bilmiyorum. Eğer yoksa beni de dahil eder misin? Saraylarda yaşatmasan da olur, barakaya bile razıyım. Göz önünde olmasam da olur, kuytu köşede olsam da yeter. Yeter ki sadece sen bil yerimi, sadece sen bil beni. Okurların görmesin beni, sansınlar ki yazar burada saçmalamış, aklı karışmış herhalde desinler. Anmasınlar beni. Yeter ki sen an beni. Yeter ki yazma sebebin ben olayım. Söz sana, ne mutsuz bir sona ses çıkarırım ne de beni sefil halde bırakmana. Ben senin elinin dokunduğu kalemin ucundaki mürekkep değil, aklının bir yerlerinde kelimelere dökülmek üzere bekleyen düşüncen olmaya talibim. Ben senin her güzel kitap okuduktan sonra göğsüne sımsıkı sarıp iyi ki okudum demene sebep olan kitabın değil, o an bedeninde gezinen duygularının renklerini belli eden ten rengine adayım…” (Kitabın içinden sayfa 33) Yitirilecek hiçbir şeyi kalmayan genç kadının hayatı, düşünce dünyasında bir film şeridi gibi akarken; adım attığı dünya evinin girdabında, geçmişi ve geleceği bir ip gibi eğirmeye başlayan zaman, kendisine hayal ettiğinden çok daha fazlasını vadediyordu…

Yazar: