Stranên Sor Niviştên Mor

220 syf.

· Kitabı okudu

·

Puan vermedi

·

11 günde okudu

Stranên Sor Niviştên Mor

Ez bi çi gotinê dest pê bikim nizanim. Rênas Jîyan nanivîse, hemû hestên xwe bera hundirê pênûsê dide, wê bi girî dikuje û rondikên wê bera ser kaxizê dide û dibe berhemek bêhempa. Di pirtûkê behsa çîroka Şemsa, Mûsa, Bêrîvan û Rê Welat dibe. Çar kesên ku jiyana wan tenê di rêyekê de bi pev ketî. Ev rêya êş e. Belê her kesan xwe êşek heye. Êşa Şemsa qedera wê ya reş e ku çûna ser hewiyê û destberdana hezkiriyê wê ye. Êşa Mûsa hîn ji zaroktiya wî de bi wî re ye û bi hevre mezin bûne. Navê wê êşê mirin e. Mirinek ku dê bav gund û jiyan li ber çavê wî reş kiriye. Êşa Bêrîvan û êşa hinek Kurdên me yek in. Dilbijandina miletekî din ango dijmin. Bêrîvan li zanîngehê çav bi hevalê tirk dikeve û dibe dijminê nav, ziman, çand û heta bavê xwe. Lê Bêrîvan bi çend bûyerên diqewime wateya hebûn û jiyana xwe fam dike. Li navê xwe zimanê xwe ya taybet li rastiya xwe vedigere. Êşa Rê Welat.. Êşa herî qedirbilind. Êşa diya wî ango welatê wî Kurdistan. Rê evîndarê axa xwe ye, dildarê miletê xwe ye. Di pirtûkê de rojnivîska Rê bi cîh girtiye. Wexta behsa evîna xwe ya welat dike mirov ji ber hebûna xwe ya vê jiyana rehet fedî dike. Ez hêvî dikim ku rojekê ew kurdên me yî aqil ji xwe berdayî û dilê xwe dibijînin ziman û çanda dijmin rojêkê wek Bêrîvan li rastiya xwe bihesin, li xwe vegerin û wekî Rê dilê xwe bi evîna welatê xwe şa bikin. Berî ku ez nivîsa xwe bi dawî bikim dixwazim cîh bidim gotineke bavê Bêrîvan, Xelef Xoce: "Keçê girtinek çiye, tirbek çiye? Em ê mirin û jiyanê bikin bira em ê dinyayê bikin çira!"

Stranên Sor Niviştên MorRênas Jiyan · Belkî Yayınları · 201842 okunma

Reklam

Delalê

Hêsirên qîzan tiştekî werê ye ku zemzem li ber wan arav e. Heke mirîşo bi wan hêsiran miriyan bişon, belkî tew ji dinyayê mirin rabe.

Delalê

Xwedê wê ji keda we fedî bike.

Rojekê bihar bê vî welatî, wê çaxê lê bigerin hûn ê neynûk û diranên me yên ku ji têkoşînê weşiyane di nav giyê de bibînin. Li pelên berûyan guhdarî bikin, ew ê bikenin ji dêvla me. Windakirin tune. Rev tune. Bêhêvîtî tune. Devjêberdan tune... Qey heta roja qiyametê wê ji me re hey çep nezîvire. Rojekê wê siûda me lê xe. Rojekê wê Xwedê ji keda me fedî bike, yadê!

Delalê

Ew wêrektiyeke gelekî mezin e ku mirov karibe ji bo rûmet û azadiya hezkiriyên xwe ji wan biqete.

Delalê

Heke av û kaniyên te, dar û berên te, kan û madenên te tune bûna jî; heke tu çoleke rût û şût, welatekî giş bûz û qeşa, ya jî erdekî giş teht û kevir bûya jî min ê pir ji te hez bikira, yadê.