"evlerinden koparılan insanlar kadar, insanları koparılan evler de biraz küserler yaşama."
tarihimizin o karmaşalarında ayrı kalmak zorunda bırakılmış nihal ve tutuksuz yargılanmak üzere nihal'e henüz kavuşan ertan'ın cunda'ya gitmeleri ve orada birçok kişinin bahsettiği yunan bir avukatın hikayelerinin harmanlandığı kitap, memleketleri farklı olan ama aynı kadere sıkışmış, suyun öte yanına gitmek zorunda bırakılan insanların hikayesini anlatıyor bize. nihal'in korkularını, geçmiş özlemini, kaybettiklerinin anılarına tutunma çabasıyla çevresindeki insanlara olan tavrını o kadar iyi hissedebildim ki.
tarihin tekerrür ettiğini gördüğüm bu hüzünlü kitaplara olan bağlılığımı çözemiyorum ama belki sonunun tüm kavuşmalara bağlandığını, adaletin er ya da geç işlediğini görmek, bir yandan da insanın maalesef ki yalnız olmadığını hissetmek istiyorum belki de. kitap, dönemin olaylarına, 24 mübadelesine, lozan'a, 6 7 eylül olaylarına, 80li yılların karmaşına dokunduruyor. ama merkezine vatan özlemini oturtturmuş, zorunda kalınmışlıklarla yaşamak zorunda bırakılan insanlarla, elinde memleketine dair sadece bir avuç toprak kalmışlarla empati yaptırıyor. bunları görmek için maalesef ki çok uzağa bakmaya gerek yok :')
"hep acılar anımsıyor insanlar."
"hep acılar yaşadık da ondan,"
