tanrı öldü” diyerek nietzsche, aşağı yukarı iki bin beş yüz senedir batı felsefesinin; hayatın, var oluşun, sezgilerin bir öte fikri lehine, bu ileri fikrine yönlendiren asıl etkenin, yitip gitmişi muhafaza etme ihtirası anlamında “hakikat istenci” olduğunu düşünür.
değerden yoksun edildiği bir felsefe olageldiğini ve modern dönemle birlikte de, bunun, “esas değerlerin kendi kendini değersizleştirmesi, gayenin heba olması ve niçin sorusunun yanıtsız kalması şeklinde tarif ettiği nihilizme temel verdiğini ileri sürer. bu düzlemde açığa vurulması gereken asıl husus, tanrı’nın ölümü’nün tek olarak dinlerin ileri sürdüğü anlamda tanrı’nın değil, varlığı tarif etmeye dayandırılmış bütün kategorilerimizin idea, form, madde, özne, kendinde iyi, töz vb. imha edildiğine, (bkz: nihilizm)in de söz konusu temelsizlik içerisinde, oluşun yıkıcılığıyla yüzleşmek zorunda kalan insanın içinde bulunduğu hale işaret ettiğidir.
