Namık Kemal tiyatrosunda "şiddetli ağlama" ya da "ağlayarak mindere kapanma" sahnelerine sık rastlanır. Ama yazarın asıl yeğlediği melodramatik tavır "bayılma, yığılma"dır. Pek de uzun olmayan Kara Bela oyununda tam dokuz kez yığılınır veya bayılınır.