İlkokul ve lise yıllarımda semtler arası otobüs yolculukları yaptım her sabah ve akşam. O yaşlarda da yazmayı sevdiğimden ben de yolcuların yüzlerini incelerdim. O zamanlar insanlardan gözlerini kaçıran biri değildim. Rahatlıkla izler, kafamda hikayeler yazardım.
Bu huy Aslı Tohumcu'da da varmış ama o kafasında bırakmamış, yazıya dökmüş. Bir semt otobüsüne binen yolcuları ve otobüs şoförünü konu edinmiş. Her birinin bir hikayesi var. Bu hikayelerin kimi birbirini teğet geçiyo, kimi birbirine değiyo. Ama bir şekilde çeşitli insanlar kendilerine has hikayeleriyle bir aradalar işte. Bazen bu romandaki gibi bir otobüste, bazen bir hastanede, bazen bir cafede, sinemada, alışveriş merkezinde, sokakta. Bu hikayelerden bir kısmını anlatmış yazar.
Şimdi daha da dikkatli bakacağım etrafıma sanırım. Gözlerimi kaçırmaya çalışmadan, karşımdakini de rahatsız etmeden seyredeceğim insanları, kim bilir belki bir gün ben de yazarım hikayelerini.
