Günümüz teknolojisinin bizleri birbirimize daha çok yakınlaştıracağını düşünürken yanıldık. Tam tersi teknoloji bize “Bireysel Yalnızlık” sundu. Yalnızlıktan da öte, birbirimizden kaçar olduk. Toplumdaki mutsuz insan sayısı arttı. Hızına yetişemediğimiz şehir hayatı, zorlaşan hayat şartları, insanı sürekli yoran günlük problemler, ödenmesi gereken ve günü gününü tutmayan faturalar, hava kirliliği ya da kısa zamanda çok iş bitirme telaşı... İnsanlardan ve insan ilişkilerinin sahici sıcaklığından boşalan yerleri zamanla teknoloji diye nitelendirdiğimiz ruhsuz araçlarla doldurmaya çalıştık. Ancak insanların tabiatı gereği aile ortamının sıcaklığına, sevginin koruyuculuğuna, arkadaş eş dost sesine yakınlığı oranında mutlu olacağını unuttuk. Günümüzde insanlar, yaşadığımız çağın gereği olarak, her şeyi bilmek, duymak, okumak, izlemek zorundadır. Tüm bunları da başkalarıyla iletişim kurmadan tek başına yapmak olgusuyla karşı karşıyadır. Konuşacak, dertleşecek, yaşamı paylaşacak kimseyi bulamamaktadır.
