Tell the Wolves I'm Home
Carol Rifka BruntTell the Wolves I'm Home Gönderileri
Tell the Wolves I'm Home kitaplarını, Tell the Wolves I'm Home sözleri ve alıntılarını, Tell the Wolves I'm Home yazarlarını, Tell the Wolves I'm Home yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Maybe its's just that people didn't know everything then. There were things people had never seen before. Places nobody had ever been. You could make up a story and people would believe it. You could believe in dragons and saints. You could look around at plants and think that maybe they could save your life.
You could just hold them, couldn't you? You could sit close to them, nestle into them so you could hear the machine of them churning away. You could press your ear against that person's back, listening to the rhythm of them, knowing that you were both made of the exact same stuff.
Need new hands. These are all used up!
That's what being shy feels like. Like my skin is too thin, the light too bright. Like the best place I could possibly be is in a tunnel far under the cool, dark earth. Someone asks me a question and I stare at them, empty-faced, my brain jammed up with how hard I'm trying to find something interesting to say. And in the end, all I can do is nod or shrug, because the light of their eyes looking at me, waiting for me, is just too much to take. And then it's over and there's one more person in the world who thinks I'm a complete total waste of space.
The worst thing is stupid hopefulness. Every new party, every new bunch of people, and I start thinking maybe this is my chance. That I'm going to be normal this time. A new leaf. A fresh start. But then I find myself at the party, thinking, Oh, yeah. This again.
So I stand on the edge of things, crossing my fingers, praying nobody will try to look at me in the eye. And the good thing is, they usually don't.
Sayfa 35
Kuşlar ya sana geri dönerlerdi ya da uçup giderlerdi.
Bu çok zor bir şeydi. Bir şeyin yerine başka şeye inanmayı seçmek.
o anda kimsenin kalbimden geçenleri bilmediği bir yerde olduğumu anladım.
Bir süre öylece kaldık. İkimiz de birbirimizin gözlerinin içine bakmak istemiyorduk. Sanki beynimin içinde trafik sıkışmış gibiydi. Söylemek istediğim yüzlerce farklı şey vardı ama hepsi takılıp kalmıştı...
Annem bunun asla geri alamayacağın bir müzik kaseti gibi olduğunu söylemişti. Ama dinlerken bu kaseti bir daha asla geri alamayacağını, bu müziği bir daha asla dinleyemeyeceğini hatırlamak çok zordu. Bu yüzden her şeyi unutup kendini müziğe kaptırıyordun ve sonunda, ne olduğunu bile anlayamadan, kaset birdenbire bitiveriyordu.
Eğer çok param olsaydı dönümlerce orman satın alırdım. Etrafına bir duvar örer, içinde sanki başka bit zamandaymışım gibi yaşardım. Belki orda benimle yaşayacak birini daha bulurdum. Şimdiki zamana ait hiçbir şeyden söz etmeyeceğine söz verecek birini.