Nereye çıksam, nereye çevirsem yüzümü
şairin puslu çehresidir, yakalar, sürtünür
umulmadık bir sanatın havf-ı siyahından
gözlerimiz açılıncaya dek bizi o üşütür.
Werther'in kanı sokulur kardeşimin yatağına
lüküslerden ve kandillerden akmıyor aydınlık
İsrafil aksadı, mora büründü yaşmaklar
daha ıssızı için bıraktığımız bu kaçıncı yalnızlık?