Orta Çağ’da bozkırın sınırlarını aşarak Avrupa’ya uzanan bir devlet kuran Timur, tesis ettiği yapıyı iki sacayağına dayandırmıştı. Bunlardan biri Cengiz Yasası, diğeriyse İslâm şeriatıydı. Timur, girdiği tüm savaşlarda düşmanlarının zaafları üzerine yoğunlaşmış, kaybedeceğini düşündüğü savaştan uzak durarak diplomasiye başvurmuştur. 1370 yılında kurduğu devlet, Timur’un stratejik dehası sayesinde Hindistan’dan Moskova’ya, İran’dan Orta Asya ve Anadolu’ya kadar tüm Avrasya’da yayılmış, çağına damga vuran bir imparatorluk hâline gelmiştir. Bununla birlikte, devlet teşkilatında Timur’un ön plana çıkması ve tek başına dünyaya meydan okuması, devletinin de sonunu getirdi. Zira kurduğu imparatorluk o derece lider odaklıydı ki, ölümünü müteakip tahta çıkanlar onun karizması altında ezildi ve hiçbir Timurlu hükümdarı onun boşluğunu dolduramadı. Timur sonrası dönemde tahta Uluğ Bey ve Hüseyin Baykara gibi bilim ve sanat hamileri otursa da gerek Timurlu mirzalarının iç anlaşmazlıkları gerekse çevrede yükselen yeni güçler Timurluların ilerleyişine her seferinde gem vurdular. Ensar Macit’in, dönemin canlı tanıklarına dayanarak kaleme aldığı bu çalışma, Timur’dan başlayarak devletin yıkılmasına uzanan 137 yıllık dönemi ele alıyor ve Timurlu İmparatorluğu’nun siyasi tarihini gözler önüne seriyor.
