Kitabı 1998 yılında üniversitede bir öğrenciyken ilk defa satın almış ve uzun bir yolculukta okumaya çalışmıştım. Karşılaştığım, bana başka bir dünyadan konuşan biriydi adeta, onu anlamak ve söylediklerinin arkasındaki hakikati keşfetmek istiyordum. Bana o zamanlar hiçbir şey söylemediğinden, bunun iki nedeni olabileceğini düşündüm; ya ben bu kitaba hiç hazır değildim ya da çeviriden kaynaklı birtakım sorunlar nedeniyle kitabı anlamıyordum. Ben ikincisine inanmayı tercih ettim, lakin yine de bu Aziz Yardımlı'ya duyduğum saygıyı eksiltmedi. Şimdi üzerinden neredeyse 22 yıl geçtikten ve ben bu kitabı belki de beş defa okuduktan sonra bile aslında ilk seçeneğimin bugün bile geçerli olduğunu düşünmeye yakınım. Hegel aslında kitabının temel sorununu önsöz de özetlemiştir: Hakikati yalnızca töz olarak değil aynı zamanda özne olarak da kavramak. Bu nedenle duyusal kesinlikten mutlak tine giden bir bilişsel serüveni anlatmıştır. Bizim için en başında kesin olan şey üzerine bir öz düşünümle başlayan süreç en başa bu sefer, en baştaki bilgimizin bir olumsuzlaması olarak döner. Bu süreçte felsefenin düşünme üzerine düşünme olması nedeniyle, üzerine düşündüğümüz tek bir kişinin değil bir bütün olarak insanın tüm yapıp etmeleridir. Hegel bu kitabında sürekli bir önceki uğrağını olumsuzlayarak ilerleyen ve sonunda başa dönen, fakat başa döndüğünde artık felsefe yapmaya hazır bilincin hikayesini anlatır. Okuyandan sabır ve tutku talep eden ama bunun ödülünü fazlasıyla veren bir başyapıt.
