Tiyatroda ve konserde eleştirmen, okulda gazeteci, toplumda basın iktidara gelince, sanat en düşük türden bir eğlence nesnesi halinde yozlaştı, ve estetik eleştiri kibirli, unutkan, kendini düşünen ve üstelik özgünlükten uzak sefil bir toplumsallığın zamkı olarak kullanıldı.