'Yakında' diyor savaşa yollanan asker, bindiği trende. 'Yakında öleceğim.' Ölümün soluğunu hissediyoruz, erle birlikte. Gözlerimiz dehşetle açılıyor. 'Yaşamak güzel şeydi, hiç farkına varamamış olmak ne tuhaf' diye düşünüyor, düşünüyoruz.
Trenin tam saatinde bir tabur Alman asker, ölüme gönderiliyor. 'Heil Hitler!' harici bir şey demek ne mümkün!. Her ne şekilde ölürse ölsün, erler 'Büyük Almanya' uğruna ölmekten memnun gösteriliyor. Kahramanlık öyküleri anlatmak gerek. Ki, cepheye çekebilmeli acemileri. Savaşmayanların kahramanca anlattığı 'savaş' neden önemsizleşsin ki? Kahramanlık öyküleri anlatmak gerek değil mi?
Yazarın eserinde sürekli tekrarladığı sözcükler, zihnimizi baskıladığı gibi kalp atışımızı da hızlandırıyor, ölümün soluğunu duyuyoruz âdeta. Duyguları anbean yaşatan bir eser. Savaşa gönderilen bir askerin bilnç akışına şahit oluyoruz. Çok etkileyici bir anlatım. Şiir gibi akan bir üslup. Okunmayı hak eden bir eser.
