Topraksız köylü meselesi, Cumhuriyetin kurulduğu günden itibaren yöneticilerin, uğraşması gereken temel sorunların başında gelmiştir. 1945 yılına kadar toprak dağıtımına ilişkin, etki değeri tartışılacak, birçok çalışma yapılmıştır. 1937’de Türkiye’deki arazilerin genişlik, çeşitlilik bakımından tarıma uygun olmasına rağmen, verimli şekilde kullanılamaması sorunsalı üzerine, Ziraat Enstitüsü’nce bir araştırma başlatılmıştır. Bu araştırma, 1943’te tamamlanmış ve 1945’te TBMM’ye gelen Çiftçiyi Topraklandırma Yasa Tasarısı’nın veri kaynağı olmuştur. Bu tasarı ile topraksız köylü meselesi temelinden çözülmek istenmiştir.
Kanun siyasi değişimleri, çiftçi desteklemelerini, zorlamaları ve yasaklamaları da beraberinde getirmiştir. Özellikle Meclisteki kanun görüşmeleri sürecinde, Adnan Menderes gibi siyasetçilerin de katılımıyla güçlenen muhalefette, siyasi yeni oluşumlar için zemin hazırlanmıştır. Basında ve kamuoyunda ilgiyle takip edilen kanun görüşmeleri, ağaların çıkarlarına dokunan kitap ve gazetelerin yasaklanmasından, memurların Kanun ile ilgili yapılan propaganda çalışmalarına katılımlarının zorunlu kılınmasına kadar birçok gelişmeyi de beraberinde getirmiştir. Bunun yanında bu süreçte, toprağa ve çiftçiye olan ilginin artması ile çiftçilere yönelik, birçok alanda desteklemeler de yapılmıştır.
