“Ben bu çağın bir çocuğuyum, inançsız ve kuşkulu bir çocuğum, evet, kesinlikle biliyorum ki, hayatımın sonuna kadar da böyle kalacağım. Ve inanmak için duyduğum arzu bana nasıl korkunç bir azap veriyor ve şimdi beni inançsızlığa yönelten karşıt kanıtlar çoğaldıkça inanmaya duyduğum Özlem de o ölçüde artıyor.” Dostoyevski