Sizin de çizdiğiniz karakterler gibi hafif takıntılı bir haliniz var.
Aslında o aptallıklar, takıntılar hepimizde varolan özellikler. Tabii ki bende de var. Ama ben çizdikçe takıntılarımdan arınıyorum. Bir tür kendi kendine terapi gibi.
Sizin karikatürünüzde şiddet, güncel argo, politika, cinsellik yok. Yakışıklı tabirle, daha evrensel işler...
Ben çizmeye başladığımda Türkiye'deki mizah dergileri sokakla ilgilenmeye başlamıştı. Bir adam çizildiği zaman o adamın karakteri, sınıfı, giyim tarzı, konuşma tarzı belirtilirdi. Ben belki de biraz içime kapanık olduğum için çok ilgimi çekmedi sokaklar. Sokakta insanı anlatacak çok şey var ama ben doğrudan insanı anlatmak istedim. Aşağı yukarı tiplerim aynıdır. Çıplak, kişiliksiz ve belli bir yere ait olmayan insanlar durumu anlatmak için araçtır onlar sadece.
Çizgilerinizde de bir sadelik, yuvarlaklık söz konusu. Fazla teferruttan kaçınıyorsunuz...
Espriyi olabildiğince öne çıkarmak için, çizgi kendisini geri çekiyor. Teknik olarak 'başarısız' bile diyebiliriz, ama bir ruhu var çizgimin herhalde. Öyle diyorlar yani. Karikatürü çok hızlı çizerim ama saatlerce ifadelerle uğraşırım. Bence karikatürde şöyle bir ters orantı var. Ne kadar sade olursa o kadar gösterişli oluyor.
(Göksan Göktaş'ın Selçuk Erdem'le Röportajı, Şüpheleniyorum O Halde Komiğim, Radikal, 29.07.2000)
