Unutmak Yok Neredeydin diye sorma derim ki "işte öyle" Topraktan söz etmeliyim önce taşların kararttığı sürüp giden nehirden söz etmeliyim kendini yok eden. Ben yalnızca kuşların yitirdiği şeyleri bilirim geride kalan denizi, kız kardeşimin ağlayışını. Neden bu kadar çok bölge var? Neden bir gün başka bir günle birleşir? Karanlık gece birikir ağızda, neden? Neden ölüler vardır? Nereden geldiğimi sorarsan kırık nesnelerle konuşmam gerekecek acı kapkacakla, kocaman hayvanlarla çürüyüp kokuşmuş ve çorak yüreğimle. Aklıma gelenler anılar değildi unutulmuşlukta uyuyan sarı güvercin de değil yaşlı yüzlerdi boğaza sarılmış parmaklardı yapraklardan düşen damlalardı bir de: Günün karanlığı geçti gitti yaslı kanımızla beslenen İşte menekşeler, kırlangıçlar İşte bizi duygulandıran her şey İşte tatlı kartpostallar zamanla sevimliliğin el ele dolaştığı. Ama bu dişlerin ötesine geçmeyelim artık Sessizliğin kabuğuna geçmesin dişlerimiz Bilmiyorum çünkü nasıl yanıtlayacağımı Niçin bu kadar ölü var? Niçin bu kadar çok deniz setleri kırmızı güneşin yol yol çatlattığı? Niçin gemi bordalarına vuran başlar? Ve niçin bu kadar çoktur öpüşleri gizleyen avuçlar? Ve niçin bu kadar unutmak istediğim çok şey var?

Pablo Neruda

Unutmak Yok