Körsün, sağırsın, bir ölüsün sen artık, çığlıklarımı işitmiyorsun! Sana nasıl bir cennet bağışlayacağımı anlayamadın. Cennet
benim içimdeydi, onu senin önüne serecektim. Madem beni sevemeyecekmişsin, sevmesen de olurdu, bundan ne çıkardı ki? Her şey gönlünce, istediğin gibi kalırdı. Bana aklından geçenleri bir dostun olarak anlatırdın; gülerdik, sevinirdik,
birbirimize neşeyle bakardık... Böylece sonuna dek yaşayıp giderdik. Başkasını sevsen bile sesimi çıkarmazdım. Onunla gezip tozardınız, ben de sokağın öbür ucundan sizi seyrederdim. Ah, her şeye razıyım, gözlerini bir kerecik açsan yeter!
Bir an için, yalnızca bir an için!
Pencereden atlamadan önce önümde durup bana bağlı kalacağını söylediğin zaman ki gibi bir kerecik baksan bana, o zaman her şeyi görüp anlardın. Ahh kör yazgı, ahh anlımızın kara yazgısı. Biz insanlar yeryüzünde yapayalnızız işte en büyük felaket burada...
Güneşin evrene can verdiğini söylerler.Güneş gökyüzüne yükselsin de görün bakalım , o bir ölü değil mi? Her şey ölü her yerde ölüler var. İnsanlar yeryüzünde yalnız , çevrelerinde ölüm sessizliği; bizim dünyamız bu işte.
Dostoyevski'nin insanın iç dünyasını anlatan mükemmel kitaplarından biriydi.
16 yaşlarında zorluklar içerisinde olan kızın ve 40 lı yaşlardaki eski subayın evliliği. Her anlamda uyumsuz olmaları ve sonunda intiharla sonuçlanan bir yaşam ve bütün bu olanları sorgulayan ve pişman olan bir adam . Herkesin okumasını isteyeceğim eserlerden biri.
Victor Hugo
