Albert Camus diyor ki, "Huzur, sessizce sevmek olabilirdi... Ama insan işte! Bir bilinci var ve konuşması gerekiyor. Sevmek, böylece cehenneme dönüşüyor."
Ben sonuna kadar yaşamak isterken, sonuna gelmiş bir adamla sırt sırta kalıyorum ve yüzünü bile unutuyorum. Bir iç titremesi kalıyor geriye. Yani yine yaşayamadığımla kalakalıyorum. Duruyorum, duruyorum...