‘Belleğin güvenilmez bir şey olabileceğini anlıyorum; çoğunlukla insan hangi koşullarda anımsıyorsa bellek onların rengini büyük oranda taşıyor’
.
Etsuko’nun iki kızı var, biri intihar etti.
Etsuko içten içe emindi onu kaybedeceğinden, evden ayrılıp başka bir yerde tek başına yaşamasına bu yüzden karşı çıkamadı. Elinizden gelen bir şey olmadığında kabullenir, sizde açtığı yaraları sarmaya başlarsınız.
Savaş gibi ya da Nagasaki’ye atılan bomba gibi..
Bir anıt dikersiniz adını barış koyarsınız.
Bir kişi seversiniz sizi sürekli yarı yolda bırakan, sabır dersiniz..
Gerçeklerden kaçmak- onları görememek değil, yaraya sarılmak olur bu. Çünkü o anıtın barışı getirmeyeceğini, giden birinin çoktan gitmiş olduğunu bilirsiniz.
Etsuko da biliyordu.
.
Küçük kızı Niki’nin onu ziyarete gelişiyle hatırladıklarını dillendiren bir anneyi dinliyoruz. Nagasaki’den İngiltere’ye uzanan bir hikayeyi. Beklentileri, korkuları ve değişimi.. Kökten bir değişimi..
.
Ve biz de biliyorduk kitabın başından sonuna kadar olanları. Yazarın, Etsuko’ya anlattırmasını bekledik. Ancak Ishiguro ketum bir yazar. Okuduğum üçüncü eseri Uzak Tepeler ve üçünde de belleğe odaklanıyor Ishiguro. Bellekten süzülenleri her sayfada hoyratça kullanmıyor. Yavaş yavaş, yudum yudum gerçekle buluşturuyor. Yormayan-yan yollara sapıp yolunu şaşırmayan bir dil onunkisi.
.
İlk eseri olmasına rağmen; Ishiguro’nun okurun zihninde yer edecek karakterler ve anlar oluşturacağının izleri var bu kitapta. Diğer eserlerini merak edip; okuma isteği uyandıracak sade bir sihir..
.
Pınar Besen çevirisiyle..
