İçimizde paramparça olup ufacık kırıntılarına kadar bölünmüşken hayat, içimizdeki okyanusların en derinlerinde boğulmuşken umutlar, içimizdeki yangınlar acımasızca alev almışken, içimizdeki tüm parçalar, tüm inandıklarımız, tüm dirençlerimiz, tüm dayanaklarımız, tüm çocukluğumuz paramparça olmuşken, içimiz yıkık bir savaş yerini andırırken, içimiz terkedilmis bomboş bir şehirken, içimiz rüzgarlıyken, içimiz sessizken, içimizdeki depremler ve kıyamatlerden sonra en ufak bir canlı belirtisi yokken, nasıl oluyor da ruhumuz hala içimizde? Nasıl oluyor da kalbimiz hala atıyor? Hala nasıl nefes alıp, nasıl da direniyoruz hayata? Bakmayın gülümsediğime, bakmayın ayakta durduğuma, bakmayın dışarıdan normal göründüğüme, ben paramparçayım.
Ben, yenilgiyim.
