Umut ne kadar yüce bir kavram gibi geliyor kulağa. Onunla yaşıyoruz ve var olmaya devam ediyoruz. Attığımız her adımda onu hissediyor olsak bile bazen unutuveriyoruz. Oysa aldığımız en ufak bir zaferde ona borçlu olduğumuzu sürekli kendimize hatırlatmamız gerekiyor. Bir zaman gelir, öyle bir kuzey rüzgarına yakalanırsın ki her şeyin elinden uçar gider. Nefes almak bile güçsüzleşir. Yüreğin nefretle dolar ve kendine şu soruyu sormaya başlarsın: “Ben niye yaşıyorum?” Hatta daha da ileri gidersin ve “Ben neden varım?” diye sorarsın. Yanıt bulamazsın ve karanlığa sığınmak zorunda kalırsın. Seni sürükleyen poyrazın bir parçası olursun. Toprak olsa da umutların seni hayata bağlayan ve yine var olmanı sağlayan şey ailedir. Onunla umutlanırsın ve yaşarsın. Onunla kaybedersin ve yok olursun. Sonunda yine o seni bulur ve tekrardan ayağa kaldırır. Ailen varsa umudun hep seninle beraber olmaya devam eder. Kızım hayatta olsaydı ona vereceğim yegane öğüt şu olurdu: “Kızım, umut asla kaybedilmez! Onu kaybettiğini düşünüyorsan bakacağın iki yer vardır. Biri kendi yüreğin, diğeri de ailenin…” *** Beklenen an geldi... Varoluş mücadelesi kaldığı yerden devam ediyor.. Peş peşe gelen ölümlerin getireceği acılar Poyraz ve grubunu Reis ve Hoca Efendi'den daha güçlü bir düşmanla karşı karşıya getirecek! En son çadır kentte bıraktığımız kahramanlarımız daha zorlu bir macerayla karşı karşıya ve bir yandan da William'ın herkesi uyarmaya çalıştığı "Kış" da gelmek üzere...
