Bekir Yıldız, “toplumcu gerçekçi” sıfatıyla tanımlanan bir yazar. Anlatımındaki sadelik yanında, beni asıl etkileyenin konuyu kısa ve öz ortaya döküvermesidir.
Bir çırpıda okursunuz ve neye uğradığınızı şaşırırsınız. Sonra da, “şimdi ne olacak?” sorusuyla baş başa kalmış bulursunuz kendinizi. Bütün kitapları için söylenecek çok söz var, ama ben “Ve Zalim Ve İnanmış Ve Kerbela”ya değinmek istiyorum. Bana göre, Kerbela üzerine yazılmış en iyi romandır o. Çünkü okurken asırlar geçersiniz de Hz. Ali, ölüm döşeğindeyken yanında oturursunuz sanki. Oğlu Hasan’ın, sırf Müslüman kanı dökülmesin diye, onlarca Kufeli arasına karışıp Muaviye’ye biat ederken acısını hissedersiniz. Kardeşi Hüseyin, bütün ailesiyle susuz bırakıldığında, sizin de diliniz damağınız kurur. Rüzgârın kaldırdığı toz sizin de gözlerinize dolar, güneş başınıza geçer, ağlayan çocukların seslerini duyarsınız. Her şeyin üstüne, benim hep merak ettiğim şudur: Bekir Yıldız’a Kerbela’yı yazdıran sebep neydi? İşte bir alıntı: “Zalimlerle mazlumlar nasıl bir arada yaşayacak?” (s.22)
