Sulhi Saygılı. Sulhi benim, sensin, her birimiz. Gençliğin heyecanını yaşayan, okulu sevmeyen, edebiyat ona lütufken kötü bir alışkanlığa dönüşen, en yakın arkadaşıyla arasına hayat giren, aşkı arayan sonra bulan ama belki de bulamayan, mutsuzluğun kaçınılmazığının hayatının her anında farkında olan ve bu yüzden "Serbest muhasebeci" nitelemisindeki kadar serbestlikle yetinmeyi zamanla öğrenmiş ama belki kabullenememiş "sıradan" biri. Sizin için içimizden biri olur mu bilmiyorum ama benim en içimden biriydi.
Hayatta farkında olduklarımızı görmezden gelmek, unutmak için tüm çabamız, geçmişin aslında geleceğin fragmanı oluşu ve kadınların bilmedikleri o şeye olan özlemleri. Bir hayat anlatılıyor kitapta, tek bir hayatla bir çok hayat. Her birimizinki.
Barış Bıçakçıyla bu kadar geç tanıştığım için çok üzgünüm ama bir noktada tanışmış olduğum için de bir o kadar sevinçli. Sulhinin sonu, döneceği yer en baştan belliydi, hepimizinki belli aslında, sadece geçmişimizdeki işaretleri okuyabilmekle alakalı. Bazı insanlar mutsuzluğa doğarlar, ziyan olmak için doğarlar, bilmezler ama bellidir. Yol kötü, yolun sonu daha kötü ama yoldayken o kitapları okumuş, o şiirleri yazmış, o gözyaşlarını dökmüş o sahte aşklarla avunmuş olmak güzel. Sulhi Saygılı bana bunları hatırlattı tekrardan. Minnettarım.
