Yıllardır hayatımı iple çekiyorum tatsız bir bezginlikle. Olanla olması gereken arasındaki fark büyüdükçe toplum içinde birey olma alışkanlıklarımı kaybeder oldum. Çünkü benin birey olma gayesi aynı benin çabasının gölgesinde anlam kazanabilir ancak. Büyüyen bu makas içimde bir dizi dirençler silsilesini de beraberinde getirdi. Bunlar arasında en somut varoluşumun adıdır belki de şiir. Yazmak ruhumun teşhiri. Bütün güzellemelerden uzak bir anlam olmak ya da o anlamı kazanabilmek, şayet bu bir galip-mağlup dengesizliği taşıyorsa, adına kalabalık bir yürüyüş. Hayal ettiğimiz dünyalara muvaffak olmak inançsız ama kendi içinde var olmak, onunla yetinmeden taşmak haklı rekabetlerin yücesi olur.
