Yaban Kuğuları benim çok sevdiğim bir masaldır. Ne zaman okusam "...yalnız giysilerden birisinin koluna ısırgan otu yetmediğinden en küçük kardeşinin kolları bir kuğunun kanadı gibi kalmış." bu cümleyi okumamayı dilerim. Öyle olmuyor maalesef. Bazen bazı şeyleri unutmamanın en iyi yolu bu galiba. Bir anı. Unutturmayacak belki hep tetikte tutacak bir şey.
Bu masalda öğretici birden fazla öğe var belki ama galiba bana en zor gelen haksızlığa uğradığı halde susmak zorunda kalması prensesin. İnsan bazen susar. Bağıra bağıra susar . En azından sustukları kalmaz içinde. Ama prensesin durumu çok daha zor. Fiziki olarak susmak çok daha zor. Bunu başkasının hayatı pahasına yapmak en zoru olsa gerek...
️
"Genç prenses kardeşleriyle yeni sarayında mutlu bir hayat sürmüş."
