Selim İleri, okunması zor bir yazar. Ama mutlaka okunmalı diye düşünüyorum. Daha önce Cumartesi Yalnızlığı’nı okurken de aynı hisse kapılmıştım. Günlük güneşlik bir anlatının içerisinde bir anda kasveti kapılmış hissediyorum kendimi. Bu kitabında ise edebiyatın az-çok bilinen, değeri bilinmemiş-abartılmış, yazmaya tutkun-küskün isimlerine dair gerçek anları fotoğraflamış. Ahmet Hamdi ile ilgili son öyküsü ise beni derinden etkiledi, büyük yazara farklı bir nazardan bakmama neden oldu, üzdü, fazlasıyla hayal kırıklığına neden oldu. Her şeyden öte bu kadar büyük yazarlar hakkında anılarla yoğrulmuş yorumlar yapabilecek kadar yaşanmışlığa sahip olmak ve bu anıları dili içe işleyen bir zerafetle hikayeleştirmek de ancak Selim İleri gibi büyük bir yazara yakışırdı.
