Tanrım lütfen birazcık yağmur yağsın!Desire Brooke, yüzünü masmavi, bulutsuz gökyüzüne çevirerek uzun zamandır yağmayan ve bir süre daha yağmayacağı belli olan yağmur için tanrısına kuru bir şekilde dua etti. Bu gibi konulardaki bilgisi her zaman biraz vasat kalsa da küçük isteği için Tanrının kendisine sırt çevirmeyeceğine inanıyordu. Her şeye rağmen. Alnında biriken teri elinin tersiyle silerek, kızgın güneşi bile ıslatacak kadar nemli olan havayı derin bir solukla içine çekti. Ama pişman olması sadece bir saniyesini aldı çünkü iğrenç bir kanalizasyon kokusuyla beraber gelen vurucu mide bulantısı, ölümü bile aratacak kadar şiddetliydi. Nasıl bir zamanda yaşıyoruz böyle.
Geçmişte yaşayabilmek için nelerimi vermezdim? diye düşünen zihni, imkânı olmayan dileğinin imkânsızlığının bal gibi farkındaydı. Ama kaçırdığı ufak ayrıntı, bu küçük dileğin Desirein hayatındaki büyük değişiklik için çarkları döndürdüğüydü. Tanrının ne zaman, kimin için neler yapacağı hiç belli olmazdı. Hatta onun gibi bir günahkâr için bile.
